Kehf Suresı Nedir

1-)KEHF SURESİ



Kur'an-ı Kerim'in onsekizinci Suresi. Bir bölümünde ashab-ı kehf'den bahsettiği için bu adı almıştır. Mekke'de nazil olmuştur. Yüzon ayet, binbeşyüzyetmişyedi kelime ve altıbin üçyüzaltmış harften ibarettir. Âyet sonlarına ahenk veren fasılası "elif" harfidir. Yirmi sekizinci ayetin Medine'de indiği rivayet edilir. Kehf, dağda geniş mağara anlamına gelir. Surede üç önemli kıssa yer alır. Ashab-ı Kehf, Musa ve Hızır (a.s) kıssası ve Zülkarneyn kıssası.

Bu sure hakkında rivayet edilen hadislerden ikisinin anlamı şöyledir:

"Sahabeden Üseyd b. Hudayr, Kehf suresini okumuştu. Evinde de bir atı vardı. Bu sırada at ürkmeğe, deprenmeğe başladı. Bunun üzerine (Üseyd) Ya Rab! Sen afetten emin kıl, diye dua etti. Hemen onu duman gibi bir şey, yahut bir bulut kapladı. Sonra (Üseyd) bu olayı Hz. Peygambere anlattı. Rasulüllah, "Oku ey kişi. Çünkü o bulut gibi görünen şey Sekine'dir. Kur'an dinlemek için yahut Kur"an-ı tebcil için inmiştir", buyurdu (Buhari, Menakıb, 25; Buhari, Fedailu'l-Kur'an, 11; Tirmizi, Fedailu'l-Kur'an, 6). Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: "Kim, Kehf suresinin evvelinden on ayet ezberlerse, deccal'den korunmuş olur" (Müslim, Müsafirun, 257; Ebu Davud, Menahim, 14; Tirmizi, Fiten, 59; İbn Mace, Fiten, 33).

Nüzul sebebiyle ilgili olarak ibn İshak'tan şu haber anlatılıyor: Kureyş'in kafirlerinden Nadr b. Haris, Hire'ye gitmiş, orada Rüstem ve İsfendiyer hikayelerini öğrenmişti.

Allah Rasulü insanlara İslam'ı anlatırken veya tebliğ görevini yerine getirirken bu adam hemen söze karışırdı. "Ben, size ondan daha güzelini anlatırım" diyerek peygamberimizin sözünün etkisini azaltmaya çalışır, Fars memleketleriyle ilgili hikayeler anlatmaya başlardı.

İnsanların İslam'a yönelmesini ve müslüman olmasını önleyemeyen Kureyşliler, Nadr b. Haris'in yanına Ukbe b. Mu'ayt'ı da kattılar, Medine'de bulunan Yahudilerin yanına gönderdiler. Kureyşlilerin amacı fitne çıkarmak insanların müslüman olmasını engellemek için Yahudilerden akıl almaktı. Bu iki Kureyşli Yahudilerin yanına vardıklarında "siz kitap ehlisiniz" dediler. Peygamberimizin durumu ve onun tebliğ ettiği din hakkında bilgi edinmek için geldiklerini söylediler.

Yahudiler, onlara şu üç öğütte bulundular. O'na "genç yiğitleri, seyyah adamı, ruhu sorun" dediler. Nadr b. Haris ve Ukbe b. Mu'ayt Mekke'ye geldiler. Allah Rasulüne bu üç soruyu sordular. Bu olay sonucunda bu sure nazil olmuştur.

Bu sureye Kehf adının verilmesi sebebiyle zikri geçen kişilerce de Ashab-ı Kehf denilmiştir. Yahudilerin "genç yiğitler" dedikleri kişiler bunlardır. Bunlara; "mağara arkadaşları", "yedi uyurlar" adı da verilmektedir. Surenin onuncu ayetinden yirmi yedinci ayetin sonuna kadar Ashab-ı Kehf'den bahsedilmektedir.

İbn İshak'ın naklettiğine göre, bu surede anlatılan Ashab-ı Kehf, İsa aleyhisselam'ın dini üzere amel eden birkaç genç olup, bunlar kendilerini putlara taptırmak veya öldürmek için takip eden Roma toplumu ve bölge valisine karşı mücadele ve dinlerini korumak üzere dağa çıkmış, mağaraya gizlenmişlerdi. Cenabı Hak onları düşmanlarından korumak ve öldükten sonra dirilmeye ibret ve işaret kılmak için üçyüzdokuz yıl mağarada uyuttu. Uyandıkları zaman birkaç saat uyuduklarını sandılar. İçlerinden birisi, bir şeyler almak için kasabaya inince bir kaç asır önceki gümüş para, olayın anlaşılmasına yol açtı. Böylece topluma, öldükten sonra dirilmenin uygulaması gösterilmiştir (9-22).

İkinci kıssa Musa peygamberle Hızır aleyhisselamın arasında geçer. Musa (a.s), Hızır (a.s)'dan ledün ilmi (Allah tarafından bazı kullara verilen özel ilim) öğrenmek ister. Buluşurlar ve birlikte yolculuk yaparlar. Önce bir gemiye binerler, gemi denize açılınca Hızır (a.s) gizlice ambara inerek gemiyi deler. Durum anlaşılınca gemi tamir için geri döner. Musa (a.s) buna bir anlam veremez ve Hızır'a itiraz eder. Hızır (a.s) işin iç yüzünü açıklar. Gemi denizde iş yapan yoksullarındır. Yoluna devam ederse ileride korsanlar pusu kurmuş olup, gemiyi zorla ele geçireceklerdi. Ârıza ile geri dönüş gemiyi gasptan kurtardı (el-Kehf, 8/71, 79). Yolculuğa karada devam ettiler. Hızır (a.s) bir yerleşim merkezinde rastladıkları bir çocuğu öldürdü. Çocuğun görünürde hiçbir suçu olmaksızın öldürülmesi Musa (a.s)'nın yine itirazına yol açtı. Âyette olayın bilinmeyen tarafı şöyle ifade edilir: "Oğlana gelince, onun anası ve babası iman etmiş kimselerdi. Bunun için onları bir azgınlık ve kafirlik bürümesinden endişe ettik" (el-Kehf, 18/80). Yasarsa ana babayı küfre düşürecek olan bu çocuk yerine, yüce Allah o aileye daha hayırlı ve daha merhametli başka bir çocuk verecektir (el-Kehf, 18/80). Giderken yolları bir kasabaya (Antakya) düştü. Kasaba halkından yiyecek istediler. Fakat halk yiyecek vermedi. Bu arada Hızır'ın dikkatini yıkılmak üzere olan bir duvar çekti. Duvarı doğrulttu ve sağlamlaştırdı. Bundan dolayı bir ücret de istemedi. Hz. Musa buna da bir anlam veremeyip itiraz etti. Hızır (a.s) isin iç yüzünü açıkladı: Bu ev iki yetim çocuğa aitti. Duvarın içinde, çocuklar büyüyünce sahip çıksın diye saklanmış bir hazine vardı. Çocukların babası salih bir zat olduğu için, ona verilen değer sebebiyle duvarın erken yıkılması ve böylece hazinenin erken ortaya çıkması önlenmiş oluyordu. Çünkü yetim çocuklar o yaşta haklarını koruyacak bir durumda değildi (el-Kehf, 18/77-82). Hızır (a.s) bütün bunları kendiliğinden değil Allah'ın emriyle yapmıştır.

Surede üçüncü kıssa Zülkarnayn'e aittir. Zülkarneyn'in kim olduğu ihtilaflıdır. Peygamber olup olmadığı da tartışmalıdır. Ancak Allah'ın salih bir kulu, tevhid inancına sahip ve mü'min olduğunda görüş birliği vardır. Kendisine yeryüzünde büyük güç verilmiş doğu ve batı arasında yolculuk yapmıştır. Doğu Azerbaycan'a ulaştığı zaman hiç söz dinlemeyen bir kavim buldu. Onlar, yerde fesat çıkaran Ye'cuc ve Me'cuc adlı kabilelere karşı, araya bir set çekmede Zülkarneyn'den yardım istediler. Zülkarneyn bu azgın kavmin önüne demir ve bakırdan büyük bir set yaptı (el-Kehf, 18/96). Âyette bu setten şöyle söz edilir: "Artık onu aşmaya da güç yetiremediler, onu delmeye de muvaffak olamadılar. Bu dedi Rabbimden bir merhamettir. Fakat Rabbimin va'di gelince. O, bunu dümdüz yapar" (el-Kehf, 18/97, 98).

Surede zengin inkarcı ile yoksul mü'min örneği de ibretlidir. Allah iki kişiden birine iki üzüm bağı, hurmalık ve ekinlik olmak üzere güzel bir çiftlik verir. Ortadan da su fışkırtır. Bu kimsenin başka gelirleri de vardır. Güzel ürün alıyordu. Ancak serveti arttıkça gurura kapılır, yoksul olan mü'mini küçük görür. Kendisini o kadar güçlü görürki, çiftliğin sonsuza kadar bu şekilde kalabileceğini, helak olacağını sanmadığını bildirir. Kıyametin kopacağını da inkar eder. Arkadaşı onu uyarır. Allah dilerse bu çiftliğin bir anda helak olabileceğini hatırlatır. Fakat söz dinlemez. Bir gün bütün serveti, çiftliği batar, hiçbir şeyi kalmaz. Keşke Rabbime hiçbir şeyi ortak tutmasaydım diyerek pişman olur. Artık ona Allah'tan başka yardım edecek hiçbir kimse yoktu ve kendisi Allah'tan öç alabilecek değildir (el-Kehf, 18/32-44).

Sürede dünya nimetlerinden, ahiret azabından, müşriklerin Hz. Peygambere sorularından, imanı güçlendirecek güzel örneklerden bahsedilir. Sure şu ayetle son bulur: "De ki; Ben ancak sizin gibi bir beşerim. Şu kadar ki, bana ancak ilahınızın bir tek Allah olduğu vahyediliyor. Artık kim Rabb'ıne kavuşmayı ümit ediyorsa güzel bir amel işlesin ve Rabb'ine kullukta hiçbir şeyi ortak tutmasın" (el-Kehf, 18, 110).

Hamdi DÖNDÜREN

Bu bilgi faydalı oldu mu ?